ျမန္မာစကားပုံတစ္ခုအေၾကာင္းေျပာ
ေရွးကတည္းက ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ စကားေျပာရင္ စကားပုံနဲ႕ အခိုင္းအႏိႈင္းေလးနဲ႕ ေဝေဝဆာဆာ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ရသေျမာက္သလို တကယ္လဲဆိုလိုရင္းကို ပိုတြင္က်ယ္ ေစပါတယ္။ စကားပုံျဖစ္ေပၚလာပုံသာ မသိေတာ့ရင္သာ မသိမယ္ အသုံးတြင္က်ယ္ဆဲျဖစ္တဲ့ မိေအးႏွစ္ခါနာ ရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပမယ္။ မူကြဲေတြလည္း အမ်ားၾကီးရွိခ်င္ရွိမယ္ေနာ္ ။ ကၽြန္ေတာ္သိတာေျပာျပတာ။ ေခါင္းစဥ္အတိုင္း ေပါက္တတ္ကရ ပုံျပင္ပဲမွတ္ပါ။ ကိစၥ တစ္ခုထဲနဲ႕ ႏွစ္ၾကိမ္ဆက္တိုက္နစ္နာတဲ့အခါမွ
မိေအးႏွစ္ခါနာ
ဇတ္လမ္းက ဒီလိုဗ်။ တစ္ခါတုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာ အလြန္ရိုးအ လြန္းတဲ့ မိေအး ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး နဲ႕ မိေအးရဲ႕ ရိုးအတာကို သိတဲ့ လူလည္ေကာင္ ဖိုးေခြး ဆုိတဲ့ ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လုံးက ႏြားေက်ာင္းတဲ့အလုပ္လုပ္တယ္။ ႏြားေက်ာင္းတယ္ဆိုတာ ႏြားေတြကို အစာစားဖို႕ အုပ္လိုက္ေတာထဲ လႊတ္ေက်ာင္းတယ္ အဲဒီအခါ လူေတြစုိက္ပ်ိဳးထားတဲ့ စိုက္ခင္းေတြ ထဲ ဝင္မစားေအာင္ ႏြားေက်ာင္းသားက ထိမ္းေပးရတယ္။ မိေအးနဲ႕ ဖိုးေခြးက ႏြားေက်ာင္းရင္ အတူတူ ေက်ာင္းတယ္ ။ ဆိုလိုတာက မိေအး ႏြားေတြနဲ႕ ဖိုးေခြးႏြားေတြ အတူတူ တစ္အုပ္ထဲေပါင္းျပီး အတူထိမ္းေက်ာင္းတာ။
တစ္ေန႕က်ေတာ့ မိေအးက အေပါ့အပါး သြားခ်င္တာနဲ႕ ဖိုးေခြးကိုေျပာတယ္--
``ဖိုးေခြး ငါ့ႏြားေတြေရာ ေသခ်ာၾကည့္ထားလိုက္ဦး ငါ ရႈးေပါက္ခ်င္လို႕``
`` ေအးပါ-- ငါလဲရႈရႈးေပါက္ခ်င္ေနတာနဲ႕အေတာ္
``နင္ကေတာ္ေတာ္ အပ်င္းၾကီးတာပဲ-- ကဲ ေပးျမန္ျမန္---``
မိေအးက တုန္းတုန္း အအ ဖိုးေခြးက လူလည္ပတ္ကား။ စဥ္းစားသာၾကည့္ ရႈရႈးကို ဘယ္လိုလူၾကဳံထည့္ ေပးမွာလဲဆုိတာ။ အေတာ္ဆိုးတဲ့အေကာင္-- ဒီယုံျမင္လို႕ ဒီျခဳံထြင္လိုက္တာေလ-----
×××××××××
မိေအးကလည္း တုန္းလိုက္အလိုက္တာ လြန္ေရာဆိုပဲ။ အိမ္က်ေတာ့ အဲဒီကိစၥကို ျပန္ေျပာတယ္။ ဖိုးေခြးရယ္ေလ--- သူ႕ကိုႏြားခဏၾကည့္ခိုင္းပါတယ္။
ဒီေတာ့မွ လူၾကီးေတြက မ်က္လုံးျပဴး မ်က္ဆံျပဴး ေခါင္းကို ``ေဒါက္`` ကနဲ ေခါက္ျပီး --- ``ဟဲ့ မိေအး တုန္းလွခ်ည္လား အ--လွခ်ည္လား ဖိုေခြးလူလည္လုပ္ သမွ် နင္ဒီေလာက္ေတာင္မသိဘူးလား ဆူတာေပါ့။ ေနာက္ေန႕ မိေအးလည္း ေတာထဲမွာ ဖိုးေခြး နဲ႕ေတြ႕ေတာ့ ေဒါနဲ႕ ေမာနဲ႕--
``ဟဲ့ ဖိုးေခြး နင္ေတာ္ေတာ္ လူလည္က်တာပါလား --- နင္ ငါ့ကို ငတုန္းမ မွတ္ေနလား မေန႕က နင့္ရႈရႈးေတြ ခုျပန္ယူ `` တဲ့
ဖိုးေခြးလည္း ေအးပါဟာ------ဆိုျပီး --------------//??????????----
ကဲ ပရိသ၁တ္တို႕ေရ အဲဒါသာၾကည့္ေတာ့ မိေအး ႏွစ္ခါနာ တာေလ။ ။
``မိေအး ေအာ္တာသာ လူသိတယ္ ဂဏန္းညွပ္တာ လူမသိဘူး``
မိေအး ႏွစ္ခါနာတာ သိသြားေတာ့ သင္းကို ရြာမွာ ထားလို႕ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး ဆိုျပီး သူ႕အေဒၚေတြရွိတဲ့ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာကို လႊတ္လိုက္တယ္။ ေအာက္ျပည္မွာ စပါးစုိက္ၾကတဲ့အခါ ေရနက္ကြင္းဆိုေတာ့ လယ္ထဲမွာ ေ၇က ေပါင္ရင္းေလာက္ေတာင္ရွိတယ္။ ေအာက္သူေတြကေတာ့ အထာနပ္ျပီးသားဆုိေတာ့ ေကာက္စိုက္တဲ့အခါ ထမိန္ကို အရွက္လုံရုံေလာက္ကိုတိုတို ဝတ္ထားတယ္။ အညာသူမိေအးက အဲဒီအထာကို သိတာမဟုတ္ဘူး။ ေကာက္စုိက္တဲ့အခါ ေကာက္စုိက္ခရင္းခြနဲ႕ စြတ္ကနဲ စြတ္ကနဲ ေရနက္ထဲစိုက္ရတယ္။ မိေအးကို ထမိန္တုိတိုဝတ္ခိုင္းတာ ေျပာမရဘူး။ ရွက္ေတာ္မူသတဲ့။
ဒီလိုနဲ႕ ေကာက္စုိက္လာလိုက္တာ လယ္တစ္ဝက္ေလာက္လဲျပီးေရာ ျပသ၁နာေပၚပါေလေရာ။ လယ္ဂဏန္းက မိေအး ထမီ ံထဲဝင္သြားတယ္။ ထမိန္က ရွည္ေတာ့ျပန္ထြက္လို႕ မတတ္ေတာ့ဘူး။ ၾကာေတာ့ စိတ္ဆုိးလာတယ္ထင္တယ္ မိေအးရဲ႕ အဓိက ကိုပယ္ပယ္နယ္နယ္ကို ညွပ္ထားလိုက္ေတာ့တယ္။ မိေအး ေအာ္လိုက္တာ တအားပဲ----- အသံေတြျပာေအာင္သာေအာ္တယ္ ဟဲ့ဘာျဖစ္တာလဲ ေမးလည္း မေျပာဘူး။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ေမးမရတာနဲ႕ လူေတြက စိတ္ဆိုးၾကတယ္ ။ အလကား အရူးထေအာ္တာလားေပါ့။ ဂဏန္းလည္း စိတ္ၾကိဳက္ညွပ္ျပီး လႊတ္လိုက္ကာ ထြက္ေပါက္၇သြားတယ္ထင္တယ္။
ဒီေတာ့မွ မိေအးလည္း အေအာ္ရပ္ေတာ့တယ္--
မိေအးက ေျပာတယ္---
``မိေအး ေအာ္တာသာ လူသိတယ္ ဂဏန္းညွပ္တာ လူမသိဘူး `` တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ ရိပ္မိကုန္သကိုး။ ရယ္လုိက္ၾကတာ တအားတဲ့။
No comments:
Post a Comment